U Gradskom muzeju Subotica će se u sredu, 9. jula, sa početkom u 19 časova održati promocija knjige istoričara umetnosti Bele Durancija Čudo u Kikindi – Umetnička kolonija “Terra” (1982–2011), koju je objavio Kulturni centar Vojvodine “Miloš Crnjanski” i Izdavačka kuća “Tiski cvet” d.o.o., u ediciji “(p)Ogledi”.
U programu će učestvovati Verica Nemet, istoričarka umetnosti Internacionalnog simpozijuma skulpture u terakoti velikog formata “Terra” iz Kikinde, Ljubica Vuković Dulić, istoričarka umetnosti Gradskog muzeja Subotica, te Viktor Gencel i urednici izdanja Mirko Sebić i mr Slavko Matić. Moderator večeri: istoričar umetnosti, dr Olga K. Ninkov.
„Jedinstven, rekao bih – neponovljiv primer stvaralačke radionice, zapravo biser htenja i ostvarenja ideje umetničkih kolonija, ne samo naših već svetskih, dogodio se i ostvario sa kristalno jasnim pokazateljima vitalnosti baš u Kikindi. Potvrđujući se, pored neprocenjive riznice ostvarenja – Muzejem ‘Terra’, i svrsishodnim trajanjem u saradnji sa studentima, ‘Terra’ je ostvarila snove već odavno priželjkivane u zajedništvu želja i ostvarenja, udruženih širom sveta. ‘Terra’ je samosvojno ‘čudo u Kikindi'“, zapisao je autor.
Bela Duranci (Bač, 5. jul 1931 – Subotica, 1. jul 2021), jedan je od najpopularnijih istoričara umetnosti u krugovima ljubitelja vojvođanske umetnosti. Bio je prvi diplomirani istoričar umetnosti u Subotici. U periodu od 1959. do 1984. radio je kao prvi istoričar umetnosti u više srodnih subotičkih institucija: u Gradskom muzeju (1. april 1959 – 1. april 1975), gde je bio i direktor (1969–1971), Gradskoj izložbenoj sali (1960–1962) i Gradskom muzeju za potrebe „Likovnog susreta“, prethodnice današnje Savremene galerije. Nakon muzeja, zaposlio se u novoosnovanom Međuopštinskom zavodu za zaštitu spomenika kulture Subotica, gde je ostao do penzionisanja (1980–1984). Njegova stručna i spisateljska aktivnost ne prestaje sve do njegove smrti. U tekstu koji do sada nije objavljivan, autor beleži lično sećanje na prvih 30 godina kikindske “Tere”. Duranci umetničku koloniju vajanja u terakoti vidi kao neponovljiv primer htenja i ostvarenja. Kao hroničar likovnih kolonija u Vojvodini, on sa ushićenjem i poštovanjem piše o umetnicima, jedinstvenom ambijentu kolonije i njenom osnivaču, Slobodanu Kojiću.
